Blink by Phil Porter
ความรักของคุณมีรูปแบบยังไง ความรักของคุณต้องอยู่ด้วยกันไหม แล้วถ้าความรักของคุณไม่เหมือนคนทั่วไป มันควรจะเป็นความรักไหม แล้วเราจะตัดสินว่าอะไรคือความรัก นี่คือคำถามที่ผมได้ดูละครเวทีเรื่อง Blink by Phil Porter ที่จัดการแสดงโดย คณะอักษรศาสตร์ ภาควิชาศิลปการละคร จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เรื่องนี้เล่าถึงชาวหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งที่มีความรักที่แปลกประหลาดไม่เหมือนกับคนทั่วไป แปลกจนกลายเป็นคำถามที่ผมได้กล่าวไป
ผู้เฝ้ามอง และ ผู้ชอบถูกเฝ้ามอง
โจนาห์หนุ่มจากแถบชนบทที่ถูกเลี้ยงดูให้อยู่แบบไม่พึ่งพาเทคโนโลยี อยู่ในสภาพเหมือนคนยุคกลางที่ทำงานเรียบง่ายซ้ำไปซ้ำมา เช่น รีดนมวัว ให้อาหารวัว ดูแลวัว ไปล่าสัตว์ แล้วก็วนไปวันแล้ววันเล่า สิ่งเดียวที่น่าตื่นตาตื่นใจของโจนาห์คือการได้เฝ้าเวรตอนกลางคืน เฝ้ามองผ่านเลนส์กล้องว่าเกิดอะไรขึ้น จะมีใครแอบมาพ่นสี จะมีคนแปลกๆมาทำอะไรแถวหมู่บ้านรึเปล่า จนวันหนึ่งเขาตัดสินใจอ่านจดหมายที่แม่ส่งมาให้ก่อนตาย จดหมายของแม่บอกให้โจนาห์ออกจากหมู่บ้านเพื่อไปดูว่าโลกภายนอกเป็นอย่างไร อย่าทิ้งชีวิตไปกับหมู่บ้านนี้เลย ซึ่งนั่นทำให้โจนาห์เดินทางเข้าไปอยู่ในเมืองที่เขาไม่รู้จัก พบเห็นสิ่งแปลกใหม่ต่างๆนาๆ
โซฟี่หญิงสาวในเขตเมืองใช้ชีวิตแบบผู้หญิงทั่วไป เรียนจบ ทำงาน อยู่กับพ่อ จนวันหนึ่งพ่อของเธอได้ตายจากไป ซ้ำร้ายบริษัทก็ไล่เธอออกด้วยเหตุผลที่ไร้สาระว่า เธอดูไร้ตัวตน ประกอบกับคนรอบตัวมักไม่สังเกตเห็นเธอ เช่นตอนนั่งรถไฟผู้โดยสารบางคนนั่งทับเธอเพราะคิดว่าที่นั่งไม่มีคนนั่งอยู่ ด้วยเหตุนี้เธอจึงคิดว่าตัวเองไร้ตัวตนถึงขนาดคิดว่าตัวเองหายค่อยๆจางหายไป ดังนั้นเธอจึงพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองดูมีตัวตน
เนื่องจากที่พ่อโซฟี่นั้นตายทำให้ห้องพ่อเธอว่างเธอจึงปล่อยเช่าห้องนั้น พอดีกับที่โจนาท์เข้ามาเมืองมาพอดีทำให้โจนาห์ได้มาอยู่ที่ห้องเช่านั้น ทั้งสองไม่เคยคุยกัน แต่ทั้งสองรู้จักกันผ่านการเล่นอะไรแผลงๆของโซฟี่ที่ส่งอุปกรณ์ดูกล้องวงจรปิดไปให้โจนาห์ ซึ่งภาพที่โจนาห์เห็นก็คือภาพในห้องของโซฟี่ ได้เห็นว่าโซฟี่กำลังจะทำอะไร กินข้าว ดูละคร เล่นเกมส์
สำหรับโจนาห์ชายผู้ชอบการเฝ้ามองนี่เป็นอะไรที่เขาสนใจมากที่ได้เห็นผู้หญิงที่เขาไม่รู้จักกำลังทำสิ่งต่างๆ ส่วนโซฟี่การถูกเฝ้ามองนั้นทำให้เธอรู้สึกมีตัวตนเพราะเธอรู้ว่าโจนาห์กำลังเฝ้ามองดูเธออยู่ตลอดเวลา ด้วยเหตุนี้ความสัมพันธ์ที่แสนประหลาดนี้ก็ค่อยๆก่อตัวขึ้นและพัฒนาขึ้น จากเฝ้ามองผ่านกล้องวงจรปิดก็เปลี่ยนเป็นคอยติดตามดูว่าโซฟี่ไปที่ไหนบ้าง กินอะไร เที่ยวที่ไหน ส่วนโซฟี่ก็รู้ว่าโจนาห์แอบตามเธอตลอดแต่เธอก็มีความสุขเพราะมันทำให้เธอมีตัวตนตลอดเวลาไม่ใช่แค่อยู่ในห้อง
เรื่องราวดำเนินไปเรื่อยๆจนเกิดเหตุบางอย่างที่ทำให้คนทั้งสองมาอยู่ด้วยกันใช้ชีวิตรักแบบคนปกติทั่วไป ผมจะไม่ขอพูดว่ามันจะเป็นยังไงต่อเพราะมันจะเป็นจุดที่สำคัญที่สุดของเรื่อง ดังนั้นถ้าใครอยากรู้ว่าทำไมทั้งสองถึงได้มาอยู่ด้วยกันและจุดจบของเรื่องเป็นอย่างไร ผมแนะนำว่าลองไปหานิยายมาอ่านดูครับ
การแสดง
สำหรับการแสดงของเรื่องนี้ผมขอบอกว่าสุดยอดมากครับ นักแสดงเล่นได้สมบทบาทคือเราดูแล้วเราเชื่อเลยว่านั่นคือโจนาห์หนุ่มบ้านนอกผู้ไม่รู้อะไรในสังคม อีกคนคือโซฟี่หญิงสาวที่จืดจางไร้ตัวตน แล้วที่สุดยอดกว่านั้นคือ ตัวละครในเรื่องนั้นไม่ได้มีแค่ 2 คนครับ ตัวละครในเรื่องมีหลายคนครับซึ่งนั่นแปลว่านักแสดงต้องเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเป็นตัวละครต่างๆ ซึ่งนักแสดงทั้งสองคนสามารถเปลี่ยนบทไปบทมาได้อย่างรวดเร็วจนคนดูอย่างผมนี่อึ้งเลยแบบเปลี่ยนตัวตนอะไรได้เร็วขนาดนั้นวะเนี่ย แล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องเชิงตลก ซึ่งบอกเลยนักแสดงและทีมงานทำให้มันดูตลกแบบไม่ยัดเยียดดูแล้วมันตลกเพราะตลกจริงๆ ฉากก็ดูเหมือนไม่มีอะไรแต่ก็ลงตัวกับการแสดงทั้งหมด
ดูแล้วได้อะไร
สำหรับผมการมีดูเรื่อง Blink by Phil Porter ที่จัดแสดงโดยคณะอักษรศาสตร์ ภาควิชาศิลปการละคร จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ถือว่าคุ้มค่ากับการมาดูมากไม่ว่าจะทั้งการแสดง ฉาก แสง เสียง ดูไปหมด คือถ้าเอาไปบันทึกการแสดงไปฉายออกทีวีนี่ผมว่าไม่น่าเกลียดเลย คืออาจจะสนุกกว่าละครหรือหนังบางเรื่องเสียอีก ในส่วนของเนื้อเรื่องนั้นมีหลายส่วนที่ได้ทิ้งคำถามให้กับเราไม่ว่าจะเป็นมุมมองเกี่ยวกับความรักประหลาดระหว่างโจนาห์กับโซฟี่ การที่ทำอะไรซ้ำๆเดิมๆเป็นเรื่องแปลกประหลาดมากแค่ไหน ความสุขมันเกิดจากการเปลี่ยนรูปแบบที่คุ้นเคยไปเป็นรูปแบบใหม่ใช่รึเปล่า ซึ่งจากคำถามเหล่านี้ทำให้เราเห็นโลกในมุมมองที่เคยคิดเหมือนกัน
สำหรับใครสนใจดูละครเวทีดีๆแบบนี้ก็ไปกดติดตาม Page : Drama Arts Chula ไว้เลยครับ เวลาเขามีละครเวทีใหม่ๆมาเขาจะแจ้งผ่านช่องทางนี้ครับ