ความน่าจะเป็น

ผมไปหยิบหนังสือเล่มนี้มาอ่านเพราะเห็นว่าได้รับรางวัลซีไรต์ ซึ่งตอนแรกก็รู้สึกกังขาอยู่เล็กน้อยว่า เฮ้ย มันจะดีจริงหรือวะแค่ชื่อเรื่องก็แปลกๆละ แถมไม่เคยได้ยินชื่อเลยด้วยต่างกับเรื่อง ซอยเดียวกัน อมตะ ตลิ่งสูงซุงหนัก ที่มีคนแนะนำและพูดถึง บางเรื่องถึงกับถูกแนะนำให้เป็นหนังสืออ่านนอกเวลาเลยทีเดียว

แต่เมื่อได้ลองเปิดอ่านไอความรู้สึกกังขาตอนแรกนั้นหายไปในพริบตาและแทนที่ด้วยความประทับใจในสำนวนการเขียน วิธีการเล่าของผู้แต่งที่ทำให้เรื่องที่ดูธรรมดาดูสนุก บางเรื่องก็จิกกัดได้เจ็บแสบเล่นเอาบางคนอาจจะหน้าชา หรืออยากจะปาหนังสือทิ้งทันทีที่ได้อ่าน

เรื่องสั้น

หนังสือเรื่องความน่าจะเป็น เป็นหนังสือรวมเรื่องสั้นของผู้แต่ง ซึ่งมีหลายเรื่องหลากหลายอารมณ์ ตั้งแต่เรื่องที่ชื่อว่าความน่าจะเป็นที่เป็นการเล่าเรื่องราวของคนคนหนึ่งตั้งแต่เด็กจนถึงวัยทำงานได้อย่างสนุก ลีลาการเล่านั้นยียวนชวนหมันไส้ แถมจิกกัดชีวิตมนุษย์ได้อย่างสนุก และสุดท้ายเขาสามารถขมวดปมเรื่องที่เล่าตั้งแต่แรกจนถึงตอนสุดท้ายได้อย่างสวยงามไร้ที่ติ ซึ่งผมมองว่าเรื่องนี้คือเรื่องเอกคือเรื่องสั้นในหนังสือเล่มนี้เลย แต่ส่วนตัวผมชอบเรื่องมารุตมองทะเลมากกว่าเพราะกวนตีนได้สุดดี อีกเรื่องที่น่าสนใจคือเรื่อง …. เอ่อผมจำชื่อเรื่องไม่ได้แต่เกี่ยวกับอากาศ ผู้แต่งเปลี่ยนวิธีการใช้คำในการอธิบายใหม่หมด เรียกได้ว่าถ้าเล่าแบบปกติมันจะเป็นเรื่องไม่มีอะไรเลย แต่ผู้แต่งเอามาเล่าโดยใช้วิธีการบรรยายแบบใหม่ ซึ่งอ่านแล้วสนุกมากจนทำให้เห็นว่าเรื่องไม่มีอะไร ถ้าคนเขียนมีชั้นเชิงมากพอก็สามารถทำให้สนุกและน่าสนใจได้

สำนวน

ผมยอมรับเลยว่าผมชอบสำนวนการเขียนขอขงผู้แต่งคนนี้มาก เพราะมันมีความยียวนกำลังดี แถมวิธีการบรรยายของเขานั้นแปลกใหม่ เช่น การบรรยายการปัสสาวะของผู้ชายให้น่าสนใจด้วยการเปลี่ยนวิธีการเรียกและการกระทำต่างเกี่ยวกับการปัสสาวะ ซึ่งเมื่อเราอ่านมันจะทำให้เราสนุกในการคิดตามว่าเขากำลังหมายถึงอะไร มันช่วยให้เรามีความพยายามนึกภาพสิ่งที่เขากำลังบรรยาย ซึ่งมันทำให้สนุกมากกว่าการอ่านการบรรยายธรรมดา

จิกกัด

หลายๆเรื่องในหนังสือเล่มนี้นั้นจะมีการจิกกัดพอเจ็บไว้มากมาย ตัวอย่างเช่น การหา concept ของเหล่านักเรียนสายศิลป์ ซึ่งจริงๆแล้วพวกเขาก็ไม่รู้ว่า concept คืออะไร บางคนก็ไปลอก concept คนอื่นแล้วบอกว่ามันเป็น concept ได้เช่นกัน concept จากแนวคิดคนอื่นเท่ห์ไหมล่ะ หรือการแซวเหล่านักเขียนคำคมซึ่งคนแต่งก็เขียนแซวตัวเองว่าเป็นพวกดีแต่เปลือก เขียนไปเรื่อยๆให้ดูเท่ห์ไปอย่างนั้นเองตัวจริงไม่ได้มีอะไรเลยเป็นต้น ซึ่งผมชอบการจิกกัดนี้นะเพราะมันทำให้เรามุมมองที่คนมักมองข้าม เช่นเรื่อง concept ที่เราไปยกย่องบูชาต่างๆนาๆแต่จริงๆมันก็แค่การตีความอะไรมั่วๆขึ้นมาก็เท่านั้นเอง

อ่านแล้วได้อะไร

สำหรับผมการอ่านหนังสือเล่มนี้ทำให้ผมเห็นวิธีการเขียนแบบใหม่ๆ สำนวนใหม่ๆที่ไม่คิดว่าจะสามารถเขียนได้ อีกทั้งเป็นหนังสือที่อ่านแล้วทุกเรื่องสนุกมากไม่มีเรื่องไหนไม่สนุกเลย ดังนั้นถ้าใครสนใจอยากหาหนังสืออ่านเอาสนุก ไม่เครียด และแฝงการจิกกัดแสบๆคันๆ ผมก็แนะนำหนังสือเล่มนี้เลยครับ